In 2012 is de Nederlandse regering afgestapt van CO2-reducties in ontwikkelingslanden. Vanaf 2020 kunnen ook bedrijven in het CO2-handelssysteem geen gebruik meer maken van buitenlandse projecten. Ook de EU wil 40% reductie in 2030 zuiver ­binnen de EU behalen.

Dit is zonde. Terwijl wij in Europa investeren in duurzame energie en energiebesparing, kiezen snelgroeiende economieën in Azië en Afrika bij gebrek aan financiering voor de bouw van relatief goedkope conventionele kolen- en stookoliecentrales. Daar gaan onze CO2-inspanningen!

Effectief klimaatbeleid is geen keuze tussen maatregelen: het is en/en. De uitspraak van de rechter is een goede aanleiding om op het besluit van 2012 terug te komen en weer mede in te zetten op emissiereducties in ontwikkelingslanden.

In vele van deze landen worden CO2-beprijzing en emissiehandel nu opgezet. Voorbeelden te over: investeringen in duurzame energie: zon, aardwarmte, waterkracht en wind; versterken van duurzame landbouw om ontbossing tegen te gaan en ook programma’s voor de armste delen van de wereldbevolking, zoals het gebruik van goede kooktoestellen zodat er minder brandhout gekapt hoeft te worden.

We pleiten ervoor die route weer te gebruiken voor een deel van onze extra reducties. Voor nu, voor de emissiereducties tot 2020 en — af te spreken op de Klimaattop in Parijs in december — ook voor de periode daarna. In lijn met de uitspraak in de klimaatzaak, zouden de Nederlandse en Europese CO2-ambities tot 2030 moeten worden versterkt van 40% reductie tot 50% reductie, ten dele via internationale projecten. Er zijn veel opties — en voor een fractie van de kosten in Europa.

Adriaan Korthuis en Jos  Cozijnsen zijn directeur bij respectievelijk Climate Focus en Emissierechten.nl.